منطقه جنوب شرق آسیا South East Asia که به اختصار SEA نامیده میشود وضعیت خاصی دارد که به هیچ وجه با کشورهای غربی و حتی خاورمیانه قابل مقایسه نیست.
شش کشور بزرگ این منطقه عبارتند از اندونزی، تایلند، فیلیپین، مالزی، سنگاپور و ویتنام با بیش از 1000 بازیکن ریز و درشت در حوزه تجارت الکترونیکی.
سال 2017 سال شگفت انگیزی برای این منطقه بوده است، فروش کالا از 5.5 میلیارد دلار در سال 2015 و تنها ظرف مدت 2 سال به بیش از 10 میلیارد دلار رسیده است.
درست زمانی که آمازون برای ورود به این منطقه با تردید مواجه شده است، Shopee به عنوان اولین پلتفرم موبایلی رکورد فروش 250 میلیون دلاری Lazada را شکست در حالیکه دشمنان سختی چون Alibaba و Tencent در فکر افزایش سرمایه گذاری در منطقه هستند. در کنار همه اینها هم بیش از یک هزار فروشنده آنلاین ریز و درشت در سایزهای مختلف در منطقه و با شرایط بسیار متفاوتی در حال فعالیت هستند.
وضعیت رشد شاپی در این میان متفاوت تر از رقبای دیگرش چون 11street و Lazada و edmart است. رشد درآمدی سالانه 81% و میانگین رشد سه ماهه 20%. لازادا که توسط راکت اینترنت راه اندازی شده و با سرمایه گذاری 1 میلیارد دلاری علی بابا تثبیت شد. در مورد Alizada بخوانید که بزرگترین قدرت منطقه است.
علیرغم اینکه بخش پرداخت به واسطه اینکه هر کدام ابزار پرداخت خودشان را دارند تقریبا اشباع شده است ولی هنوز مشکلات زیادی باقی است.
اما در زمینه تحویل بسته، وضعیت به مراتب بهتر است. JNE بزرگترین شرکت لجستیک منطقه 70 تا 80% درآمدش را مدیون بخش خرده فروشی آنلاین با رشد درآمدی سالانه 30-40% است. گرچه دی اچ ال آلمانی نیز مشغول راه اندازی هاب خود در سنگاپور است.
در حالیکه شاپی و لازادا و 11استریت جزو خرده فورشان آنلاین منطقه هستند، ردمارت یکی از بزرگترین سوپری های!! منطقه است و روی این بخش از بازار تمرکز کرده است.
یکی از پارامترهای قابل بررسی در بازار ایکامرس این منطقه، سایز سبد خرید است. گرچه اندازه سبد خرید متناسب با پوزیشن هر یک از عرضه کنندگان میتواند بسیار متفاوت باشد ولی گزارشی که سایت iPrice منتشر کرده است بر اساس متوسط هر سفارش در دوره زمانی تعریف شده تنظیم شده است که در نمودار سمت چپ تصویر زیر ملاحظه میکنید:
اما در سمت راست نمودار ارزشمندتری را ملاحظه میکنید. میزان تولید سرانه ناخالص داخلی هر کشور یا GDP per capita.
با مقایسه این دو متوجه میشوید که سایز سبد خرید در این منطقه خیلی هم متناسب با میزان سطح درآمد مردم نیست و ارتباط مستقیمی ندارد. مثلا مردم فیلیپین علیرغم اینکه از نظر درآمدی رتبه پنجم در میان این کشورها هستند ولی بیشترین حجم خریدهایشان را به صورت آنلاین انجام میدهند و از این نظر دوم هستند. سنگاپوریها با بالاترین نرخ GDP سرانه (رقم 90530 دلار) در مقابل ویتنام با کمترین میزان GDP سرانه (رقم 6880 دلار) با میانگین حجم سبد خرید 91 دلاری تقریبا 3.7 برابر همتایان ویتنامی خود خرید میکنند.
اما چگونگی تسویه حساب و پرداختهای این خریدهای آنلاین هم جالب است. تجارتهای الکترونیکی این کشورها با چالشهایی مواجه هستند که مشابه را کسب و کارهای آنلاین غربی تجربه نمیکنند. لذا طیف متنوعی از روشهای پرداخت در این منطقه رواج دارد:
بعد از سنگاپور و مالزی فیلیپینی ها بیشترین استفاده کننده کارتهای اعتباری بوده و در زمینه روش پرداخت نقدی در زمان تحویل نیز فیلیپینی ها و ویتنامی ها بیشتر از بقیه این روش را میپسندند.
پتانسیل رشد ایکامرس در کشورهای منطقه را در شکل زیر ملاحظه میکنید:
ترکیب گروه سنی جمعیت استفاده کننده در این مناطق به شرح تصویر زیر است:
